Als iemand een probleem benoemt dan zie ik mensen vaak in de oplossingsmodus schieten. Een probleem wat zichtbaar is moet dan meteen worden aangepakt. De drang naar meteen willen aanpakken heeft twee kanten, enerzijds geeft het voldoening als je het probleem meteen kan oplossen anderzijds kan het een enorm gevoel van onmacht geven als je niet weet hoe je het probleem moet oplossen. In dat geval word je geconfronteerd met je onmacht.
Vanuit de gedachte dat ieder probleem opgelost moet worden levert elk zichtbaar probleem een opdracht op waarbij je of succesvol kan zijn of waarbij je machteloos bent. En kies je er voor om het probleem te laten zijn wat het is, dan volgt al snel het oordeel dat je laks bent.
En laten we eerlijk zijn, de meeste mensen houden er niet van om laks of machteloos te zijn.
Bekende problemen vragen om twee keuzes. De eerste is erkennen of ontkennen van het probleem. De tweede keuze bestaat uit, accepteren van het probleem of investeren in een oplossing voor het probleem.
Veel mensen koppelen de eerste en de tweede keuze aan elkaar. Dus, zolang je het probleem niet erkent hoef je het ook niet op te lossen. Daarmee leg je de verantwoordelijkheid voor het accepteren van een erkend probleem waar je niets aan doet buiten jezelf. Zelf kiezen om een probleem niet aan te pakken is helemaal ok, ongeacht hoe anderen daar over oordelen. Immers je bent en blijft mens met al je potentieel en al je beperkingen.
