Ze staat aan de kant, kijkt toe wat er gebeurt. Het is verschrikkelijk en ze voelt zich super verantwoordelijk. Ze spreekt hem aan op zijn verantwoordelijkheid. “Ga eens afkicken. Ik wil je er dol graag bij helpen.”
Hij hoort haar aan, voelt zich onmachtig de drang naar de middelen heeft hem in de greep. Gevangen door onmacht doet hij poging op poging om zonder echt te kiezen er uit te komen. Het lukt niet.
Zij voelt zich verantwoordelijk maar is het niet. Hij is verantwoordelijk maar pakt zijn verantwoordelijkheid niet.
Deze situaties, wellicht in minder extreme mate kom je regelmatig tegen. Mensen die zich verantwoordelijk voelen voor zaken waar ze geen invloed op kunnen uitoefenen. Dat kan zeer verlammende gevolgen hebben. Met name als degene die de verantwoordelijkheid niet neemt iemand is die je lief hebt.
Verantwoordelijk voelen is goed, als je je verantwoordelijkheid ook kunt nemen en als je verantwoordelijk bent. Verantwoordelijk voelen als je er niet verantwoordelijk voor bent of als je de verantwoordelijkheid niet kunt nemen is destructief. Je hebt in zulke gevallen wel degelijk een verantwoordelijkheid. Het is dan namelijk jouw verantwoordelijkheid om de verantwoordelijkheid te laten liggen op de plaats waar die hoort. Blijven ingrijpen en blijven steunen als het jezelf sloopt is onverantwoordelijk naar jezelf en naar de ander. Zo geef je iemand niet de gelegenheid om zelf de verantwoordelijkheid te kunnen pakken.
