Straks mag ik weer…
Samen als coach met een coahcee aan de slag om de doelen die gesteld zijn scherper te krijgen en om de persoon te helpen om het zelfinzicht te vergroten. Alles wat gedaan moet worden zit al in de coachee zelf. Hij weet zelf veel beter dan ik hoe hij zelf in elkaar zit. Hij weet veel beter dan ik hoe hij zijn problemen kan aanpakken. Hij weet ook welke weg voor hem werkt en welke niet.
En toch is het zo verleidelijk om in de rol van adviseur te stappen. Het is zo verleidelijk om het probleem van de coachee over te nemen en hem daarmee de eigen verantwoordelijkheid uit handen te nemen. Ik moet mezelf altijd bewust zijn van de rol die je als coach hebt. In deze rol gaat het er niet om dat ik laat zien hoe goed ik het weet. Nee, het draait er om dat een coahcee zelf op zoek gaat naar de door hemzelf vastgestelde doelen. Mijn rol is slechts de rol van gids in het proces. Ik mag vragen stellen, doorvragen en nog eens doorvragen. Ik mag uitdagen om meerdere invalshoeken in te nemen. Ik mag samenvatten, scherp stellen en soms, als het nodig is licht tot stevig provoceren om de scherpe kantjes naar boven te halen.
Als trainer is dat elke keer weer een uitdaging, en het lukt steeds beter om lui te zijn als coach. Lui zijn, en achterover leunen en de ander laten werken. Ik heb er weer heel veel zin in. Gelukkig laat ik me zelf ook coachen, hierdoor heb ik ervaren dat de coach die het proces bij mij laat plaatsvinden veel meer impact heeft dan de coach die het allemaal zo goed weet.
