Natuurlijk is het me weer gelukt. Te veel gezonden, te veel gezegd, een standpunt ingenomen voor ik werkelijk wist wat er aan de hand was. Naar mezelf toe lukt het aardig, om de vragen te stellen en ze te beantwoorden. Nu nog de stap maken om het ook naar anderen echt te doen.
Ik ga mijn mond wat vaker houden zeg ik elke keer, en terwijl ik het zeg bedenk ik…. ik doe het weer niet.
En dan ineens lukt het een keer. Ik wil nergens naar toe. Ik hoef geen antwoord, geen bevestiging, geen gelijk. Wat beweegt de ander, wie is de ander en er ontstaat iets magisch.
Waar zit die magie in…? De ander wil wellicht helmaal niet door mij geholpen worden. De ander zit wellicht helemaal niet op mijn advies te wachten. De ander heeft mijn mening echt niet nodig. De ander wil slechts één ding….. “gehoord worden”.
Terwijl ik luister besef ik dat de verbinding sterker wordt. En na verloop van tijd komt er een vraag in me op. Geen vraag om richting te geven, maar een echte vraag om het verhaal beter te snappen. Open, en betrokken.
Ineens besef ik me, dat we vaak aan mensen vragen wat iemand te vertellen heeft maar hoe vaak ontmoet je mensen die veel te luisteren hebben. Ooh die is lastig voor me…. Ik ga wel een poging doen om de komende tijd meer, en bewuster te luisteren. ….Daar heb ik straks vast veel over te vertellen….
