Ik stap de trainingsruimte binnen. Mensen zitten verwachtingsvol naar me te kijken. Ik observeer, en voel. Men staat open voor verbinding, verbinding met mij, maar tussen de collega’s ontbreekt het aan verbinding. De wens is er wel maar, het lukt simpelweg niet. Dit is het moment waar iedereen naar uitkeek. Spannend, en een beetje ongemakkelijk. Alle ogen zijn op mij gericht.
Mijn opdracht is duidelijk helpen om verbindingen te herstellen. Wow, geloven ze echt dat ik dat kan? Ik voel bereidheid en onmacht, boosheid en frustratie, verlangen naar plezier, en verdriet om verlies. “Welkom, wat fijn dat we met elkaar aan de slag gaan, vandaag even geen drukke agenda met doelen die gehaald moeten worden. Vandaag gaan we werken aan een wens die jullie hebben.”
De energie van het moment is het uitgangspunt waar we vaak aan voorbij gaan omdat we denken dat we er geen tijd voor hebben. En daar gaat vaak veel tijd door verloren. Nu nemen we er de tijd voor om daarna in de versnelling te komen. “Wat willen jullie uit deze bijeenkomst halen?”, vraag ik.
Er volgen heel veel verwachtingen, waarbij vooral de ander iets moet gaan doen, sommigen koesteren de hoop op een eenvoudig gouden pilletje wat de pijn wegneemt. Uiteindelijk blijkt er een heel groot verlangen naar verbinding te zijn. Iedereen is het hier zonder mokken over eens.
De energie in de ruimte verandert. “Wat een prachtige energie hebben jullie bij je. En wat een mooie verschillen zitten er in dit team”, geef ik het team terug in woorden. “En toch is er ergens iets gebeurd wat jullie uit verbinding heeft gebracht.”
Als ik aanvoel wat er aan de hand is en observeer wat ik kan waarnemen kom ik tot de volgende punten, vrijwel iedereen is volledig gefocust op wat ze zelf te zeggen hebben. Er is haast, voor iemand zich uitgesproken heeft trekt de ander al een conclusie, die conclusie wordt niet gedeeld om te checken of die juist is. Zonder oog voor het energieveld raast alles als een wervelwind verder. Je ziet dat diegene die zich niet gehoord voelen zich verwijderen uit de discussie. En als er gereageerd wordt is dit een herhaling van zetten zonder dat er echt geluisterd wordt.
Ik heb mijn diagnose gemaakt, er is één belangrijke doorbraak nodig. De mensen in de groep moeten zich weer gehoord voelen. Dat kan alleen maar als de andere groepsleden zich ontdoen van de haast en ze zich focussen op echt luisteren. Gelukkig is de energie op dit moment in de ruimte goed genoeg om dat voor elkaar te krijgen. Nu kan ik ze vertellen wat er moet gebeuren maar de boodschap komt beter binnen als de groep het gaat ervaren.
De opdracht die ik iedereen geef is om een stuk levensverhaal te delen, de rest mag alleen vragen stellen ter verduidelijking en niet inhoudelijk reageren. Er volgen mooie gesprekken en aan het einde trekt de groep zelf de conclusie. Vanaf morgen focussen we ons twee weken lang op bewuster luisteren…
De energie is weer goed en men wil zich inzetten om de verbindingen duurzaam te verbeteren.
*** Is de verbinding in jouw team ook niet optimaal, kijk dan eens of je met dit verhaal iets kunt, en mocht je hulp willen gebruiken neem gerust contact op.***
