“We gaan een fantastische toekomst tegemoet met ons bedrijf. Afdelingen gaan op een iets andere manier samenwerken en dit gaat heel veel kansen met zich mee brengen. En, lieve mensen we investeren volop in het ontwikkelen van de nieuwe teams. Er is een gigantisch budget voor uitgetrokken en alles wat je nodig hebt om het nieuwe tot een succes te maken zullen we je leveren.”
Tekst met een gelijke strekking als hierboven geschreven komt regelmatig voor als er een verandering wordt aangekondigd. Mensen hoeven zich geen zorgen te maken, er zullen geen gedwongen ontslagen plaatsvinden en het enthousiasme van de voorlopers is haast onuitputtelijk. Tot ….
Tot het moment aanbreekt dat de weerstand zo hardnekkig blijkt en meerdere mensen zich mentaal terugtrekken. Je krijgt als manager nog wel antwoord als je vraagt hoe het gaat, maar eigenlijk voel je aan alles dat er niets meer gezegd wordt. Met alle goede bedoelingen wordt er een nieuwe strategische sessie uit de kast gehaald, en zelfs daar doet men lijfelijk mee maar je kan aan alles zien dat er is uitgecheckt.
“Ze willen niet…. hoe krijgen we ze in beweging… het wordt toch alleen maar beter…. ” vraag je jezelf af.
Er is iets vergeten…Er is vergeten dat de oude structuren en de oude verbanden voor een grote groep mensen vertrouwd waren. Die vertrouwde basis gaf zekerheid, voorspelbaarheid en daarmee een gevoel van geborgenheid en verbondenheid. Of het nu goed was, of zelfs slecht… het was vertrouwd. En die vaste grond wordt ineens weg geslagen. En ja…. het kan zo zijn dat er een hele mooie nieuwe wereld opengaat. Het kan zo zijn dat er zorgen wegvallen. Maar ook die zorgen gaven betekenis aan het menselijk bestaan van medewerkers. Hoewel je jezelf dat wellicht niet kan voorstellen omdat jij tot de voorlopers behoort, kan het ongemerkt voorbij gaan aan het verlies heel veel schade aanrichten.
Als het verlies, en het verdriet om het verlies onopgemerkt blijft, dan slaat het naar binnen. Het zet deuren op slot om naar de nieuwe toekomst te gaan. En erkenning voor het verlies; stilstaan bij wat er was, stilstaan bij wat er achtergelaten wordt, stilstaan bij de gevoelens die daarbij horen, misschien wel even samen huilen geeft een anker. Een anker van vertrouwen, van erkenning. Als je zorgt voor dat anker kan het verdriet stromen en ontstaat er ruimte voor vernieuwing. Zonder afscheid, is de kans dat de blokkade alleen maar groter wordt heel groot. Ook arbeidsrelaties floreren bij oprechte aandacht voor elkaar in goede en in minder goede tijden.
